Komnata sypialna

Miękkie łoże wydawało się być, mimo wszystko, zbyt twarde dla obolałych od zarazy członków. Ciężko jej było oddychać, gdy pierś przygniatał ciężar okrycia a szyja wydawała się być niemalże szersza od głowy. Królowa była blada, wręcz sina - Aximejskie przekleństwo dopadło ją w niedługo po wizycie w szpitalu zakonników. Rozgrzana do czerwoności niemalże usiłowała zrzucać z siebie kołdrę, wiercić się i wstawać.
Chciała wyjść na dwór, poczuć chłód na twarzy - zamiast tego medycy w ziołowych maskach zakrywających ich usta wpychali ją z powrotem pod okrycie, wciskając pod prześcieradła rozgrzane cegły, by podtrzymać temperaturę ciała ukochanej królowej. Raia, pomimo choroby, pomimo sińców przypominających kwiaty widniejących pod jej paznokciami, pomimo zielono-fioletowych podków pod oczami nakazywała co dzień, aby dworki wyciągały ją z królewskiego łoża, i odziewały w wybraną przezeń suknię, obwieszały królewskimi klejnotami z eleganckim umiarem, drapowały w jej włosach welony bądź upinały na nich małe, zgrabne czepce lamowane złotymi tasiemkami oraz uroczymi koronkami. W ostatnich chwilach życia królowa, w komnacie w której pomimo lata buchał strzelisty ogień, wbrew zaleceniom medyków zasiadała czasem przy sekretarzyku, aby ręcznie spisać w jaki sposób ma odbyć się jej pogrzeb, a właściwie całopalenie ciała, gdyż odkąd sięgała historia Amentesu była pierwszym przypadkiem członka rodu królewskiego, czy choćby wielmożów, którego ciało należało po śmierci spalić by nie zaczęło roztaczać wokół siebie morowego powietrza niosącego Aximejską śmierć.
Wiedziała od jakiegoś czasu o spisku najstarszego z synów własnego męża, lecz nie sądziła, że zabrnie on tak daleko - czasem więc pojawiali się w jej sypialnej komnacie zawstydzeni, rozpaleni temperaturą panującą w alkierzu, zakurzeni posłańcy pchnięci przez jej szpiegów bądź sami szpiedzy, składający przyciszonymi głosami raporty.
Nie pomagały jej zdrowieć czy choćby łagodniej przechodzić na drugi świat wieści przynoszone przez tych lepiących się od pyłu, który osiadł na nich gdy podążali suchymi, letnimi traktami, mężczyzn. Miała coraz większe wrażenie, że zaraza zabiera ją z tego świata, gdy najbardziej jest potrzebna porządkowi oraz dynastii, której dała początek dzięki własnej wygórowanej ambicji oraz podstępności krytej wiecznie za słodkim obliczem złotowłosej piękności. Ten dwudziestosześcioletni pół-książę wydawał się być duchem - ani jeden z ambasadorów rozsianych po dworach największych państw nie widział go na własne oczy dłużej niż przez kilka tygodni, a każdy z nich, gdy zabierał się za pisanie raportu mającego trafić w ręce królowej, tracił na kilka godzin młodzika spod badawczego spojrzenia. I więcej już go nie widział.
Pół-książę wydawał się jej być duchem, bądź armią duchów, pojawiających się zawsze tam, gdzie nikt ich obecności by się nie spodziewał. Raz Hakanes, innym razem Pavet - nie wiadomo było jakim cudem tak szybko podróżuje, czasem wręcz i ona, i szpiedzy, wydawali się myśleć, że jest to oddział golemów wytworzonych na podobieństwo pół-księcia, bękarta z nieprawego łoża, spłodzonego z córką byle szlachetki, na tyle piękną, że udało jej się umieścić swego syna pośród potencjalnych spadkobierców korony.
Nie, nie mogła teraz odejść!
Jej dzieci oraz wszelkie osiągnięcia, dynastia której dała początek - to miało przetrwać, nie mogło runąć w gruzach przez mężczyznę będącego widmem, stojącego na czele armii widm spiskujących w Amentesie pod nosem jej nieostrożnego, niedojrzałego wciąż do swej roli syna!
Była potrzebna!
Mimo tych panicznych myśli zaczęła powoli rozdawać swoje klejnoty dworkom oraz córkom, suknie wysyłała krewniaczkom.
Kazała wszystkim jej dworskim pannom nie posiadającym skromnych sukien w barwach królewskiej żałoby - najciemniejszych granatów - sprawić na koszt królewskiego skarbca nowe stroje.
Nie, nie, nie!