Ava Rede

Godność oraz imię:	Ród/ rodzina:
Rede Ava z domu Carakas	Carakas
Zawód/ zajęcie:	Wyznanie:
dworka księżniczki Miany	Seliano
Data urodzenia:	Pochodzenie:
01.12	Odłączona Wyspa

Wygląd:
Drobna istotka, niska i młoda, przypominająca zwiewną boginkę muzyki oraz wiatru. Szczupła, giętka, prezentowała się w tańcu cudownie – wydawała się płynąć nad parkietem w swoich delikatnych pantofelkach z miękkiej skórki, obleczona spódnicami sukni inspirowanej modą przybyłą zza granicy z Hakanesem, włosami zebranymi w ciężki węzeł opięty złotą siateczką przytroczoną do zdobionego perłami czepka zsuniętego daleko, by odkrywał jasne czółko oraz lśniące włosy.
Ava jest dziewczątkiem o jasnej skórze, w odpowiednim świetle sprawiającej wrażenie całkowicie białej. Twarzyczka, leciutko pyzata i krągła, o malutkim ostrym podbródku zawierała w sobie około połowy uroku dworki – niemałe, błękitne niczym lazurowa woda u wybrzeży rodzimego hrabstwa oczy kształtu zwanego wąskim, delikatny i mały nosek, niemalże całkowicie prosty oraz drobne, wąskie usta sprawiające, że jakiekolwiek słowo by z nich nie padło Ava i tak wyglądałaby na niewinną opiekunkę zaginionych dusz, anioła zesłanego dla ochrony wszystkich wokół niej. Łuki jasnych brwi delikatnie podkreślały ciemniejsze od nich rzęsy, nadając im wyraz kontrastu z całą niewinną buzią szesnastolatki.
Piękną, posągową wręcz twarzyczkę okalają fale jasnoblond włosów, zupełnie jak skóra wydających się być białymi w pełnym świetle dnia i najciemniejszych godzinach nocnych, gdy srebrny księżyc wzywał do siebie wszystkie swoje służebnice nie pozwalając im spać, każąc wędrować w ulotnym blasku świeczki po zamkowych korytarzach w poszukiwaniu ulgi w bezsenności.
Dziewczę o cienkich nadgarstkach, łabędziej szyi oraz nieokreślonym wdziękiem odbijającym się w każdym jej geście, szczególnie w ruchach dłoni będących bardziej wymownymi niż oczy, wydające się być błękitnymi diamentami – mimo swej piękności, jedynie odbijały i rozszczepiały wszystko wokół.

Charakter:
Niespokojny duch, wędrujący w gieźle i jedwabnej narzutce nocami po komnatach księżniczki sprawdzając czy Miana śpi spokojnie albo czy dziewczęta dworskie księżniczki nie puszczają się z dworakami króla bądź książąt. Czasem zdarzało jej się przeganiać takich niezaspokojonych mężczyzn z komnat dworek – jej wzrok wydawał się wtedy być tak zimnym i nieprzyjaznym, odstraszającym panującymi wśród błękitów tęczówek zimą oraz lodem, że jedynie kilku śmiałków wracało potem do swoich głupich oblubienic gotowych zaprzepaścić swoją szansę na dworską karierę jedynie dlatego, że swędziało je między udami.
Ava miała w sobie coś z wieszczki – czuła się związana z zimą, wartką wodą oraz księżycowym blaskiem. Dlatego dobrze ją było mieć przy sobie w trudnych sytuacjach, gdyż czasem nawet nieświadomie podpowiadała najodpowiedniejsze rozwiązanie złej sytuacji.
Pomocna i często milcząca, jednak w tańcu czuła się jak ryba w wodzie: nie ograniczana nieśmiałością pozwalała sobie płynąć po parkiecie jakby była potomkinią Meluzyny. Mężczyźni wtedy, urzeczeni jej delikatnością oraz pozorami uduchowienia, wczepiali się wzrokiem w jaśniutkie włosy odbijające światło, obejmowali w myślach jej nagą, mleczną talię.
Jednakże Ava zbyt była skupiona na służeniu koronie, chcąc być blisko i doradzać, gdy tylko się ją o to poprosi. Czerpała od koronowanych głów oraz ich krewnych nauki o zręcznej dyplomacji i dworskiej elokwencji – czerpała z nich garściami w zamian oferując jedynie skrawek swego daru ku pomocy księżniczce.
Nie wyjawiła jednakże nikomu swoich umiejętności, ani tego, że gdy sama nie była pewna pytała rzeki o odpowiedź na problemy za pomocą wisiorków z ciasno nimi obwieszonej, ciężkiej złotej bransolety chowanej zawsze w szkatule, głęboko w kufrze z sukniami.
Wiedziała, że za czarostwo mogłaby zapłacić głową.

Historia:
Carakasowie to ród najmniej przejmujący się stereotypami – wśród nich były kobiety uznawane za mądre i światłe oraz mężczyźni, których wszyscy mieli za głupców. Jedną z oświeconych kobiet od dzieciństwa wydawała się być Ava – starsi rodu nie pomylili się, widząc jej rozsądek oraz rozwijające się umiejętności. Zdecydowali, że wyślą dziewczę na dwór księżniczki, by nauczyła się więcej niż umie do tej pory – w końcu niewiele nauczy się dziewczę o tak dobrze rokującej intuicji, niezwykłych właściwościach, odesłane na nauki prowadzenia domu do jednej z możnych krewnych. Ona powinna przebywać wśród najprzebieglejszych, najinteligentniejszych i najpiękniejszych, aby przefiltrować ich umiejętności: wziąć dla siebie co najlepsze, odrzucić co najgorsze.
Tak też się stało: z kuframi pełnymi nowych sukien w zachodnim stylu, które tak lubiła Ava, z nowymi błyskotkami, biżuterią, obuwiem oraz kilkoma nowymi wisiorkami uczepionymi bransolety, ze szpulami różnokolorowych wstążek oraz swoim wzornikiem hafciarki została odesłana na dwór.
Ani ją życie bliższe korony grzało, ani mierziło – przynajmniej do czasu, gdy została zauważona przez księżniczkę. Wtedy pokochała służenie swojej pani i opiekę nad nią. W zamian otrzymała prywatną komnatę, gdzie w każdą noc, gdy miesiąc był w pełni, a ona nie mogła spać próbowała odgadnąć przyszłość ukochanej księżniczki za pomocą pięknych, pozłacanych klasycznych kart.
Te rejony pozostawały dla niej jednak niewidoczne, przysłonięte gęstą mgłą tajemnicy.

Wizerunek:
mariaamanda DeviantArt